''μην εξοικιώνεστε με το τέρας γελόντας (ανεχόμενοι λέω εγώ) με τα καμμώματα του, είναι ο καλύτερος τρόπος για να του μοιάσετε!'' Λιάνα Κανέλλη

Διεκδικόντας το δικαίωμα μου να φάσκω και να αντιφάσκω (περισσότερο το διασκεδάζω και το γουστάρω είναι η αλήθεια παρά το διεκδικώ σαν δικαίωμα), να αυτοδιαψεύδομαι και να επαναπροσδιορίζομαι θέλω να μοιραστώ την συγκίνηση μου με την τεράστια Λιάνα μετά ειδικά και την φάρσα των έτσι κι αλλιώς καραγκιόζηδων του SKAI!
Είναι περισσότερα αυτά για τα οποία συμφωνώ  μαζί της παρά αυτά για τα οποία διαφωνώ.
Αυτό δεν θα με αποτρέψει από το να μην κρύψω ότι σχεδόν χάρηκα τα χαστούκια του Κασιδιάρη! Και θα τα χαιρόμουνα ακόμη περισσότερο αν δεν ήταν αυθόρμητα και προϊον αδυναμίας του να κρατήσει τα ευαίσθητα νευράκια του!!!
Υπάρχει όμως και το κομμάτι της βίας  αλλά ας μην ξεχνάμε και τι είπε ο ομόηχος πανσοφός πρόγονος μας...
''Οί πλείστοι άνθρωποι κακοί''.
Όμως η βία (ο φασισμός) έχει πολλές μορφές...είναι ένα τέρας που όχι μόνο μας κάνει να φοβόμαστε αλλά πολλές φορές το ανεχόμαστε, κάνουμε πλάκα ή και το χρησιμοποιούμε για να αποδείξουμε την γεναιότητα μας,τον ''αντρισμό'' μας, την μαγκιά μας!
Και όσο εξοικιωνόμαστε με αυτό, όσο το διασκεδάζουμε, όσο το ανεχόμαστε είναι σαν να το ταϊζουμε και στο τέλος γινόμαστε όμοιοι του!
Και που είναι αυτό το τέρας, πόσο επηρεάζει την ζωή μας, πόσο προσπαθεί να μας κάνει να το φοβόμαστε και πόσο το καταφέρνει τελικά; Πόσο το έχουμε συνηθίσει και πόσο το τρέφουμε με την αδιαφορία μας να τρανεύει και να γιγαντώνεται;
Μα είναι δίπλα μας...παντού...το πραγματικό του πρόσωπο δεν σταμάτησε να μας το δείχνει στις 17 νοέμβρη του '74 αλλά συνεχίζει να μας το δείχνει καθημερινά αδιάκοπα και αδιαλείπτως από τότε αλλα και πρίν μέχρι και σήμερα, μέχρι και τώρα, αυτήν την στιγμή.
είναι μάλλον κουτό να πιστεύουμε ότι όλοι οι γερμανοί στρατιωτικοί και πολίτες που σήκωναν το χέρι τους και φώναζαν χάιλ στον ηγέτη τους ξαφνικά άλλαξαν γνώμη και πεποιθήσεις και το γύρισαν...όπως και όλοι αυτοί που ακολουθούσαν τον δικό μας δικτάτορα τον δικό τους ηγέτη ξέχασαν και αποκύρηξαν ξαφνικά τα πιστεύω τους.
Η γενιά του πολυτεχνίου ζει και βασιλεύει αλλά δεν είναι μόνο αυτοι οι άνθρωποι που αγωνίστηκαν για να διώξουν την χούντα άλλα είναι και οι απέξω που δεν έκανα τίποτα αλλά είναι κι αυτοί που ήταν η χούντα...είναι και τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους. Και δεν έιναι τόσο πια μακρινές εκείνες οι εποχές. Τα φαντάσματα αλλά και οι σύγχρονες εκδοχές τους ζουν και βασιλεύουν ανάμεσα μας...ίσως να είμαστε και εμείς οι ίδιοι.
Και κοιτάω δίπλα μου, δεξιά και αριστερά μου και όλο και περισσότερο βλεπω νοσταλγούς του φασισμού να παραφιλάνε για να σοδομίσουν την από καιρού παραδομένη κοινωνία μας .
Και δεν εννοώ φυσικά την χρυσή αυγή, δεν εννοώ μόνο την χρυσή αυγή αλλά αυτούς που μας την ''επιβάλουν'' , αυτούς που την προωθούν και την διαφημίζουν αυτούς που την πιστεύουν ή κάνουν πως την πιστεύουν. Και αν είναι λυπηρό να ακούς γύρω σου ανθρώπους φτωχούς στην τσέπη ή στο πνεύμα ή ακόμα και στα δύο να υποστηρίζουν τέτοια μορφώματα, κόμματα, πολιτικές ή με όποιο κλισέ θέλει ο καθένας να τα χαρακτηρίσει ακόμη και αν κατέχουν θέσεις (αρχίδια) νευραλγικές διοικητικές ή αυτοδιοικητικές, πόσο μάλλον αν ολόκληροι μηχανισμοί όπως το κράτος ή τα Μ.Μ.Ε. ή ακόμα και οι διανοούμενοι αυτού του τόπου να μην μπορούν (ή να μην θέλουν που είναι και το ύποπτο της υπόθεσης) να αντιμετωπίσουν την ιδεολογική ένδεια του φασισμού.

Και να που προκύπτει η ανάγκη να κάνουμε τον ρομαντισμό μας και την ''μαλακία'' που μας δέρνει όπλο και να τολμήσουμε, να τολμήσουμε να αντισταθούμε. με όποιο τρόπο, με κάθε μορφή, ακόμα και σε πράγματα καθημερινά μικρά. Να καταπνίξουμε πρώτα τις μικρές χούντες μας να εξοντώσουμε τους μικρούς φασίστες δικτάτορες στην γειτονιά μας και να πάρουμε δύναμη για να σκοτώσουμε και το ίδιο το φίδι που μας απειλεί.

Η πλάκα είναι ότι όλοι οι δικτάτορες, .ολοι οι προδότες είναι ίδιοι, λένε τα ίδια πράγματα και έχουν την ίδια φάτσα (ακόμα και από τα μουστάκια τους  μπορεί καποιος να βγάλει πολλά συμπεράσματα και να συνομοσιολογήσει άνετα).
Δέν δικαιολογούμαστε να μην τους αναγνωρίζουμε!