η ενοχή των ευνούχων ...

Φαντασθείτε τώρα να ήμουν ΠΑΣΟΚ (μπρρρ...)
-και με το συμπάθιο, καθ' ότι σε πολλούς εξ υμών που είσθε ΠΑΣΟΚ η στήλη συμπαρίσταται- φαντασθείτε λοιπόν να ήμουν ΠΑΣΟΚ και βάσκανος τις τύχη ου μην κι αναπόδραστος ανάγκη να με είχαν οδηγήσει να προσκυνήσω προς διορισμόν τους αρμόδιους πρασινοφρουρούς. Φαντασθείτε, επιπροσθέτως, να ήμουν και μουχρίτσα, όπερ όχι λόγω ανάγκης, αλλά ένεκεν λιγούρας βουλιμίας και λαμογιάς να είχα προσπέσει ασπαζόμενος κατουρημένες ποδιές (ή το σώβρακο του Πάγκαλου) επίσης προς διορισμόν - ει μάλιστα δυνατόν, και οικογενειακώς...

Αν λοιπόν τούτων ούτως δοθέντων με αποκαλούσε ο Πάγκαλος «κοπρίτη», θα στενοχωριόμουν; Μάλλον όχι! Φοβάται ο λουσμένος στο σκατό τον οχετό; Οχι. Ομως

όλοι οι υπόλοιποι, ΠΑΣΟΚ ή όχι, που δεν έχουμε χρηματίσει πελάτες, ραγιάδες και σμπίροι, στενοχωριόμαστε όταν ο Πάγκαλος βρίζει «κοπρίτες» τα θύματά του.

Προσέτι: όταν ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης βρίζει όσους αιχμαλώτισε, εκμαύλισε και σκύλευσε, τους βρίζει το ίδιο και ο Πρόεδρος της κυβέρνησης, ο Γιωργάκης. Αλλοιώς, τον απολύει - ο Γιωργάκης τον Πάγκαλο! Με το στόμα του Πάγκαλου βρίζει ο Παπανδρέου...

Ελευθεροτυπία, Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011