Γιατί να ψηφίσουμε;
31/10/2010

του Τάσου Τέλλογλου

Τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης των εσόδων μετά την τοποθέτηση προϊσταμένων στις εφορίες είναι θετικά: oι εισπράξεις από τον ΦΠΑ αυξήθηκαν 10% τον Οκτώβριο, οι έλεγχοι έφτασαν τις 32.000 το τελευταίο τρίμηνο, 200 υπεράκτιες εταιρείες ακινήτων «γύρισαν» στα φυσικά τους πρόσωπα, το κυνήγι των «σκαφάτων» θα μπορούσε να αποδώσει πολύ παραπάνω από τα 30 εκατομμύρια που έχουν συγκεντρωθεί ως σήμερα αν το κράτος εξασφάλιζε-με νομοθετική ρύθμιση - ότι όσοι πληρώνουν δεν θα διωχθούν και ποινικά.


Όμως όπως πολύ σωστά υπογραμμίζει στο έγγραφο του το ΔΝΤ, από 26 Οκτωβρίου 2011 τα λίγα παραπάνω έσοδα δεν θα φτάσουν, καθώς πρέπει επιτέλους να γεμίσουν τα ταμεία με τακτικά και όχι με έκτακτα έσοδα (περαιώσεις, έκτακτη εισφορά επιχειρήσεων και φυσικών προσώπων), αν δεν κυνηγηθούν χωρίς έλεος οι μεγάλοι φοροφυγάδες τα ταμεία δεν θα γεμίσουν. Είναι οξύμωρο αλλά είναι η δεύτερη φορά μέσα σε ένα τετράμηνο που το «καταραμένο» ΔΝΤ ζητά να «κυνηγηθούν» οι έχοντες και κατέχοντες, να υπάρξει ουσιαστική αναδιανομή από εκείνους που έχουν στους πολλούς που χρωστάνε στους ξένους πιστωτές. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πολλές επιχειρήσεις έμεναν στην Ελλάδα εξ’ αιτίας του «συγκριτικού πλεονεκτήματος» της φοροδιαφυγής. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πανεύκολη μεταφορά των κερδών με το transfer pricing και το ουσιαστικά ανέλεγκτο των μεγάλων επιχειρήσεων λειτούργησε τα τελευταία 10-12 χρόνια ελκυστικά για ορισμένες επιχειρήσεις. Όσες είναι στην Ελλάδα για αυτούς του λόγους τα επόμενα χρόνια θα πρέπει να το ξανασκεφτούν.

Σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις τα στελέχη των ξένων οργανισμών επισημαίνουν ότι ούτε οι εφοπλιστές, ακόμα και αν φέρνουν συνάλλαγμα, πρέπει να πληρώνουν τόσο χαμηλούς-μηδενικούς - φόρους. «Μα θα φύγουν ...» αντιτείνει η κυβέρνηση που ορισμένα από τα στελέχη της, όπως και στελέχη της προηγούμενης κυβέρνησης, είναι υπάλληλοι σε κάποια αυτά τα συμφέροντα. «Ας φύγουν» είναι η φλεγματική και μάλλον κυνική απάντηση των «τεχνικών» των διεθνών οργανισμών.


Σε αυτό το σημείο είναι φανερό ότι χωρίζουν οι δρόμοι των φιλελευθέρων υποστηρικτών του μνημονίου και εκείνων που θεωρούν ότι η πολιτική αφορά τη διανομή των βαρών που προκαλεί η εφαρμογή του. Οι μεγάλες τράπεζες και οι κεφαλαιούχοι δεν θέλουν να πληρώσουν το παραμικρό εκτός από τη μείωση του τζίρου που προκαλεί η μείωση της ζήτησης. Θα τους αρκούσε αν το «μάρμαρο» πληρωνόταν από όλους τους άλλους. «Το μνημόνιο και ο μηχανισμός διάσωσης συγκροτήθηκε για να εξυπηρετηθούν οι πλούσιοι Έλληνες και οι γαλλικές τράπεζες». Η φράση ανήκει στον σημαντικότερο κεντρικό τραπεζίτη της Γερμανίας, τον κεντρικό τραπεζίτη της επανένωσης Κάρλ Οττο Πέλ και όχι σε κάποιον μαρξιστή. Ο Πέλ ήθελε την χρεωκοπία, τη δυνατότητα χρεωκοπίας, εκείνο που δεν θέλει κανένας από τους πολιτικούς μας, έστω και αν αυτή είναι ελεγχόμενη.


Δεν ξέρω αν το ΠΑΣΟΚ ζητά την ψήφο μας για να μοιράσει τα βάρη και στους πλούσιους, τα μεγάλα εισοδήματα αυτής της χώρας. Υποπτεύομαι πώς όχι. Η ψήφος πιθανόν να αφορά τον περιορισμό του κράτους και την απόλυση των υπαλλήλων που περισσεύουν. Αλλά αν κρίνει κανείς από τις μετατάξεις των υπαλλήλων της Ολυμπιακής και τον τρόπο που έγινε, με σημειώματα υπουργών και μεμονωμένες πράξεις που φωτογράφιζαν συγκεκριμένους μετατασσόμενους, ο περιορισμός του κράτους αφορά την αναπαραγωγή του «ίδιου κράτους». Μας αφορά. Άρα γιατί να ψηφίσουμε σε νέες βουλευτικές εκλογές; Αυτό που χρειάζεται είναι ένα άλλο κράτος και αυτό δεν μπορεί να προέλθει από το ντόπιο πολιτικό προσωπικό αλλά μόνο από τον εξαναγκασμό του.