καθε τοσο, ανα δεκαετια κατα καποια τρομερη συμπτωση, κανω αναδρομες στο παρελθον, στα χρονια που φυγανε και σχεδον παντα ανακαλυπτω και συμπεραινω οτι φυγανε και περασανε ,τα χρονια, χαμενα και ανουσια!

καταλαβαινω, καθε δεκα χρονια, οτι ειμαι ενα χαρακτηριστικο δειγμα της γενιας μου, μιας γενιας που μεχρι σημερα περασε και δεν ακουμπησε.

μια γενια που τα βρηκε ολα ετοιμα, που δεν κοπιασε, που δεν πεινασε, που δεν ταλαιπωρηθηκε, που δεν δυστυχησε.

και ειναι τοσο γνωστο πως οσο ποιο ευκολα και χαλαρα περναει η ζωη μας, τοσο ποιο μαλθακος αχρηστος και μαλακας καταληγεις.

χωρις αξιες, χωρις ιδεολογια, χωρις θρησκεια, χωρις εθνικοτητα.

η μονη ταμπελα που βρισκεται κολημενη συχνα στο μετωπο μας ειναι αυτη που γραφει μαλακας.

και τι μπορει ενας τετοιος αχρηστος τεμπελης και μαλακας να κληροδοτησει στα παιδια του παρα σκουπιδια και αμπελοφιλοσοφιες στειρες και ευκολες και φτηνια.

θυμαμαι μικρο παιδι τις βιβλιοθηκες των ανθρωπων της γενιας του πατερα μου, συναδελφοι και φιλοι και ανατριχιαζω με δεος καταπνιγοντας την θλιψη μου και την στενοχωρια μου.

θυμαμαι το αγαλματακι του μαρξ η του αριστοτελη, θυμαμαι αφισες με τον τσε, θυμαμαι κλασικους ρωσους συγραφεις, θυμαμαι τον ιονεσκο και τον μπεκετ, τον νιτσε τον φροιντ,

τον κουντερα...

ααα ειναι και οι δισκοθηκες, αυτες οι δισκοθηκες που μονο τα εξωφιλα των δισκων βυνιλιου να μπορουσε καποιος να κρατησει στα χερια του θα ανεβαινε μια κατηγορια τουλαχιστον στην κλιμακα των θηλαστικων! (δεν θα απαριθμησω και τις μουσικες μου μνημες γιατι ηταν ψυχοφθορο οταν το εκανα με την βιβλιοθηκη και συγουρα και αδικο)...

και μετα απο ολα αυτα ερχεται η συγκριση...μια συγκριση που τριβελιζεται στο μυαλο μου και το κανει να ποναει

ομως εν μεσω κρισης και εν οψει καταστροφης που απειλειται ποιο ειναι το χειροτερο ολων???

μα το οτι η προηγουμενη γενια εχει δικαιολογιες, ειχε πολεμους, ειχε φτωχια,ειχε χουντα, ειχε ειχε...αλλα και η επομενη και η επομενη εχει δικαιολογιες, εχει μαλακες γονεις, εχει σκατα κληρονομια, παραλαμβανει κατεστραμενες οικονομιες ,καταστραμενο περιβαλον, καταστραμενες ιδεολογιες και κατασταραμενες ζωες.

η δικια μου γενια τι δικαιολογια εχει?

πως να κρυψει την ανοχη της, την τεμπελια της, την κακογουστια της, την συνενοχη της, την ανοησια της και ολα οσα δεν κρυβονται?

και ξαφνικα(?) να η ευκαιρια να αλλαξουμε τα πραγματα, να η ευκαιρια να κανουμε την επομενη αναδρομη της ζωης μας μετα απο δεκα χρονια και να μην ντρεπομαστε να μην λυπομαστε και να μπορουμε να αντικριζουμε τα παιδια μας συγουροι πως καποιες μνημες τους απο τον πατερα τους θα ειναι ισως και καλυτερες απο τις δικες μας!

θα καταφερουμε ομως να σταθουμε αξιοι της συγκυριας και της αναγκης να αλλαξουμε τα πραγματα η θα βαλουμε ταφοπλακα μια και καλη στις ζωες μας και θα γινουμε ηρωες των πιο ανουσιων και θλιβερων αυτοβιογραφιων ολων των εποχων?

φοβαμαι πως η μοιρα του προβατου ειναι να μπει στο τσουκαλι και δεν εχει καταγραφει σχεδον ποτε στην ιστορια προβατο να σηκωνει το κεφαλι και να αλλαζει την ζωη του!

μακαρι τα παιδια μου να μην μου μοιασουν!